Dobra/niedobra ciocia

Moja siostra na dniach rodzi... Dla Zuz brat jest równoznaczny z końcem świata, bo aktualnie to ona jest pępkiem świata, oczkiem w głowie babć, dziadków, cioć i wujków. Pomijam postawę rodziców, ale szczerze dzieciakowi współczuję... Dla osłody zabrałam ją na kilka dni do nas :) 

Akurat w Szczecinie odbywały się zawody strażackie, zorganizowano też fajną imprezę dla dzieci:) Konkurencje były identyczne, ale poziom trudności...hm... oczywiście wyższy:D Zuz dostała dyplom i medal (pierwszy w życiu!).

Później wspinała się po skałkach i po skrzynkach ;) Mała alpinistka :)

Pływałyśmy też motorówką i odkryłam, że naprawdę boję się wody. Życie przebiegło mi przed oczami, jak prędkość powodowała wiatr we włosach ;) Dodatkową atrakcją było zatrzymanie przez policję - niestety autentyczne... Mam nadzieję, że kapitan nie dostał zbyt wysokiego mandatu ;) 

Zuza ciąga mnie oczywiście też po placach zabaw, ale jakoś da się to przeżyć. Chciałam jej jeszcze coś pokazać, ale niestety nie mogę nic znaleźć dla takiej specyficznej sześciolatki. Większość stałych szczecińskich atrakcji mamy już zaliczone, a zuz dwa razy do tego samego miejsca nie wchodzi. Może jutro wyciągnę ją jeszcze do jakiegoś muzeum, zależy od humorku. Kurczę, nawet w kinach tylko trzy bajki i żadna zbytnio się dla niej nie nadaje. 

Opieka nad tym żywym srebrem sprawia, że padam ze zmęczenia razem z nią przy bajkach o Barbie. Dosłownie, padam na pysk. 

A teraz ciemniejsza strona medalu. Jestem totalnym przeciwieństwem mojej siostry, to się chyba przekłada na podejście do wychowania dzieci. Dla mnie dziecko to partner, ja je szanuję, a ono ma szanować mnie. Bardzo chętnie wysłucham jego zdania na każdy temat i jestem skłonna do pójścia na kompromis, jeśli znajdzie inny argument niż "bo tak". Nie mam zamiaru karmić dziecka opowieściami o mikołaju czy wróżce zębuszce.... Od początku chcę być wobec niego fair. Zuz to niestety idealny przykład typowego jedynaka, wychowywanego przez wszystkich. Jest święcie przekonana, że we wszystkim musi być najlepsza. Raz się od niej wymaga, innym razem odpuszcza, a nawet popuszcza... Dla mnie to po prostu brak konsekwencji. 

Widzę, jakie P. ma podejście do dzieci i bardzo mi się podoba. Widać jego żołnierskie wychowanie ;) Przy tym jest oczywiście wspaniałym kompanem do zabaw (ciągle powtarza, że ma pięć lat i czasem tak się zachowuje;) i czułość nie jest mu obca. Ja podchodzę do dzieciaków bardziej emocjonalnie, ale zasady są zasadami. 

Pewnie łatwo o tym mówić, jak się nie ma swoich dzieci, ale poeksperymentować na cudzych można. Nie mówię, że będziemy idealnymi rodzicami, ale swoje dzieci chciałabym nauczyć przede wszystkim miłości, szczerości i szacunku. Nie musi być najlepsze, nie musi znać pięciu języków... Może być po prostu łobuziakiem, który z rozkosznym uśmiechem będzie potrafił powiedzieć "przepraszam", albo cichutką dziewczynką, która będzie bała się własnego cienia i największą frajdę będzie sprawiało jej rysowanie... Albo kimkolwiek... ale to będzie ich decyzja ;)

Eh, chyba chciałabym już poeksperymentować na własnym...